Բոլորովին պատահական չէ, որ Իլհամ Ալիևը հիշել է Սևանա լճի մասին՝ այն անվանելով Գյոկչա: Դեռևս 2020 թվականի 44-օրյա պատերազմի ավարտից հետո նրա և Նիկոլ Փաշինյանի միջև առևտուր է գնում՝ ինչ գնով պահպանել Հայաստանում վերջինիս իշխանությունը:
Նիկոլ Փաշինյանը մոլորության մեջ էր, թե Թրամփի ճանապարհը և նրա վկայությամբ ինչ-որ «խաղաղության հռչակագիր» ստորագրելը 2026 թվականի խորհրդարանական ընտրություններում հաղթանակի բանալին է լինելու: Հանուն ճշմարտության պետք է ասել, որ այդ ճանապարհի և Թրամփի Նոբելյան մրցանակի համար ստորագրված «անձեռոցիկի» ճակատագիրը շատ մշուշոտ է, որովհետև դա միայն Միացյալ Նահանգների կամ Թրամփի ցանկությամբ չէ: Աշխարհը վաղուց բազմաբևեռ է, և այս տարածաշրջանում ոչ մի գերտերություն չի կարող ինքնագլուխ որոշումներ կայացնել ու իրագործել:
Դա հասկանում է նաև Ադրբեջանի նախագահը և վստահ է, որ Փաշինյանի վերընտրվելու միակ երաշխավորը մնում է ինքն ու իր բանակը: Այդպես եղավ նաև 2021 թվականին, երբ, Փաշինյանի հրաժարականից անմիջապես հետո, ադրբեջանական բանակը ներխուժեց Հայաստանի սուվերեն տարածք՝ հայ ընտրողին ստիպելով քվեարկել ավտոմատի «պրիցելի» տակ:
Հիմա, երբ Փաշինյանի վարկանիշին նույնիսկ Թրամփի «անձեռոցիկը» չի օգնում, նրա համար իշխանությունը պահելու գինն ավելի է բարձրանում, և հենց այդ գինն է ներկայացնում Իլհամ Ալիևը՝ Սևանա լիճը կամ դրա մի հատվածը: Իհարկե, դա լոկ այսօրվա «կուրսն» է, վաղը այն կարող է փոխվել: Խնդիրը դա չէ, այլ այն, թե որքա՞ն ենք մենք թույլ տալու կամ հանդուրժելու, որ Փաշինյանը առևտուր անի Հայաստանի ու հայ ժողովրդի հաշվին:
Էդուարդ Սարիբեկյան